Natarcie na Mińsk Mazowiecki

17 sierpnia 1920 r. gen. Latinikowi nakazano przeprowadzić natarcie na Mińsk Mazowiecki siłami 15 DP wzmocnionej Grupą Pancerną mjr. Mieczysława S. Nowickiego, w skłąd której wchodziły trzy pociągi pancerne, pięć sekcji czołgów i dziesięć samolotów (9 Eskadra Lotnicza) wzmocnionych oddziałem piechoty (wypadowym) mjr. Wiktora Matczyńskiego.

Wypad miał być rozpoczęty o godz. 7.00. Wskutek opóźnienia transportu z czołgami oraz oddziału mjr. Matczyńskiego, który przegrupowany został spod Radzymina, wypad w wyznaczonym składzie ruszył dopiero o godz. 9.30. Czoło Grupy Wypadowej znajdowało się w Sulejówku, a ogon w Rembertowie. Opór stawiany przez nieprzyjaciela został wkrótce przełamany. W ciężkich walkach Grupa Wypadowa 15. DP zdobywa teren i prze do przodu, przerywając obronę 30. i 29. brygady pod Mińskiem Mazowieckim. Linia ta została przerwana przez gwałtowne natarcie polskich pociągów pancernych, które około godz. 18.00 wpadły na stację Mińsk i przeskoczyły ją z taką szybkością, że nie zdążono wysadzić wiaduktów i mostów, do czego wszystko było przygotowane.