W latach 1918-1920 w ramach Wojska Polskiego działały:
– Instytut Wojskowo-Geograficzny (Warszawa),
– Biuro Kartograficzne (Lwów),
– Oddział Kartografii przy Dowództwie Głównym Wojsk Wielkopolskich (Poznań).
W tym okresie główna działalność tych instytucji skierowana była na wytworzenie jak największej ilości map dla zaspokojenia potrzeb walczących wojsk, dlatego przede wszystkim wykonywano kontrreprodukcje posiadanych map państw zaborczych. Od roku 1921 wydawaniem map i zaopatrywaniem w nie wojska zajmował się Wojskowy Instytut Geograficzny podporządkowany szefowi Sztabu Generalnego WP.

Na polską myśl kartograficzną niewątpliwie mocno wpłynęły dokonania niemieckiej służby geograficznej (Königlich Preußischen Landesaufnahme). Przystąpiono do opracowywania trzech typów polskich map topograficznych:
– szczegółowej w skali 1:25.000 (2288 arkuszy – pokryto mapami 58% powierzchni kraju)
– taktycznej w skali 1:100.000 (480 arkuszy – pokryto mapami 100% powierzchni kraju)
– operacyjnej w skali 1:300.000 (43 arkusze – pokryto mapami 100% powierzchni kraju).

Od początku swojego istnienia WIG kształcił oficerów topografów i kartografów oraz szkolił kreślarzy i drukarzy. Posiadał własny park maszynowy (w tym nowoczesne dwukolorowe maszyny offsetowe), wykorzystywane były także zakłady prywatne (Koziańskich i Wierzbickiego). W 1935 r. Instytut przeniósł się do nowo wybudowanego gmachu przy alejach Jerozolimskich 97.