W czerwcu 1926 r. pod kierunkiem M. Falskiego został przeprowadzony spis dzieci 13 roczników urodzonych w latach 1913-1926. Przyjęto w nim kryterium językowe. Spis nie objął m. st. Warszawy i województwa wileńskiego.
Spis wykazał znacznie wyższe odsetki dzieci o niepolskim języku ojczystym, w porównaniu do spisu z 1921 r. Interesujące jest również porównanie wyników spisu dzieci z czerwca 1926 r. i spisu ludności z 1931 r. W obu przypadkach przyjęto to samo kryterium — język ojczysty (tabele IX, X, XI).
W 1926 r. w poszczególnych województwach wschodnich odnotowano następujący odsetek dzieci: białostockie — 30,81% (polskich — 27,36% i białoruskich — 47,48%), nowogródzkie — 30,82% (p. — 16,62% i b. — 46,48%), poleskie — 35,92% (p. — 19,0% i b. — 42,20%). Były to znaczne różnice w odsetkach dzieci uzyskanych w 1921 i 1926 r. Można to wytłumaczyć zaliczeniem w 1921 r. znacznej liczby Białorusinów do ludności polskiej.
W lutym 1929 r. został przeprowadzony spis dzieci na terytorium wileńskiego okręgu szkolnego. Spis objął roczniki 1916-1929. Wyniki spisu były następujące: dzieci, których językiem ojczystym był polski — 189 tys., białoruski — 91,3 tys., litewski — 16,3 tys., rosyjski — 11,9 tys., inny — 4,6 tys., razem ok. 313,1 tys.

Informacja za: http://kamunikat.fontel.net/www/czasopisy/bzh/10/10art_siemakowicz.htm
z przypisów:
M. Falski, Wyniki spisu dzieci z czerwca 1926 r. w zastosowaniu do badania potrzeb szkolnictwa powszechnego, Warszawa 1928.
Rocznik Statystyki RP 1924, Warszawa 1925, s. 12.
„Przegląd Wileński” z 31 V 1929 r., nr 10.