W 1930 r. wprowadzono nową organizację piechoty, która została dostosowana do ogólnych zasad jednorazowego wcielenia na wiosnę każdego roku (służba trwała 18 miesięcy). Szkolenie podzielone było na dwa okresy: pierwszy – 12-miesięczny obejmujący świeżego rekruta, drugi – 6-miesięczny równoległy z pierwszym, doskonalący starszy rocznik. Praktycznie szkolenie trwało 12 miesięcy w ciągu pierwszego roku służby. W drugim roku starszy rocznik wykorzystywano do pełnienia wart i służb oraz jako instruktorów w szkoleniu młodego rocznika (rekruta). Realizowano następujące przedmioty: szkolenie bojowe, marszowe, strzeleckie, pionierskie, obserwacyjne, łączności, w obronie p.gazowej, nauka o broni i sprzęcie, musztra i władanie bronią, walka bagnetem i granatem, wychowanie fizyczne, służba wewnętrzna.
Żołnierz młodszego rocznika brał udział w ćwiczeniach od plutonu do kompanii włącznie, natomiast starszy rocznik ćwiczył w ramach batalionu.
Pierwszy okres od wcielenia do końca koncentracji na obozie ćwiczeń dzielił się na trzy podokresy:
• 1 podokres trwał 16 tygodni i obejmował:
– wyszkolenie pojedyncze (10 tygodni)
– wyszkolenie zespołu, drużyny (6 tygodni)
• 2 podokres trwał 7 tygodni i obejmował:
– wyszkolenie plutonu (3 tygodnie)
– wyszkolenie kompanii i w ramach baonu (4 tygodni)
• 3 podokres trwał 2 tygodnie i obejmował:
– udział w ćwiczeniach na koncentracji
Pod koniec lata (ok. 25 sierpnia), rozpoczynała się koncentracja ogólna dywizji. W tym czasie na obóz przybywali żołnierze rezerwy powołani na przeszkolenie. Następowało wówczas wymieszanie roczników i tworzone były pododdziały zbliżone stanem do wojennego. Realizowano wówczas dwustronne ćwiczenia na szczeblach baonu i pułku. Po zakończeniu koncentracji pułk wracał do garnizonu, gdzie następowało zwolnienie żołnierzy rezerwy.