Polskie fachowe czasopiśmiennictwo wojskowe z okresu międzywojennego jest dla historyka wojskowości bardzo cennym źródłem informacji. Źródłem tym cenniejszym im bardziej nie zastąpionym, w kontekście olbrzymich strat w polskim zasobie archiwalnym poniesionych w toku działań wojennych i okupacji. Stanowi ono także— często niedoceniane — świadectwo poglądów jakie prezentowała ówczesna kadra na ważne dla niej zagadnienia, tak historyczne, szkoleniowe jak i teoretyczne. W okresie międzywojennym ukazywało się 288 czasopism wydawanych przez instytucje i organizacje wojskowe.
W czasopismach tych często publikowano dokumenty, które nie zachowały się, artykuły poruszające szeroko i wnikliwie wiele niezmiernie ciekawych tematów tym ciekawszych, że pisanych przez wysoko kwalifikowanych fachowców i praktyków wojskowych. Szczególnie cenne są artykuły dotyczące wojny polsko-rosyjskiej 1920 roku, autorami których byli niejednokrotnie nie tylko świadkowie ale i kreatorzy opisywanych epizodów wojennych.

„Saper i Inżynier Wojskowy”
Miesięcznik został założony w styczniu 1922 roku z inicjatywy oficerów służb technicznych. Przeznaczony był przede wszystkim dla oficerów wojsk łączności i broni pancernej. W zamieszczanych w nim pracach poruszano problemy fortyfikacji i budownictwa wojskowego, minerstwa i wszelkich zagadnień dotyczących służby saperskiej tak podczas wojny jak i pokoju. Publikowano w nim artykuły w których autorzy dzielili się swoim doświadczeniami i wspomnieniami z lat wojny światowej oraz wojen polskich toczonych w XIX i XX wieku.
Poruszano także problemy jakie powstawały podczas prac w pracowniach i fabrykach pracujących na rzecz wojska. Materiały publikowane w tym periodyku umożliwiały także pogłębienie, wiedzy oficerom innych specjalności, szczególnie piechoty i artylerii.
W pierwszych latach swojej działalności, pismo nie miało ściśle sprecyzowanej myśli programowej, stąd też duża ilość wyciągów z rozkazów personalnych, opisów wydarzeń życia oddziałów lub służb technicznych, sprawozdań z zawodów sportowych i nekrologów tragicznie zmarłych saperów. Powoli jednak pismo rozwijało się, rozpoczęto publikować materiały związane z transportem kolejowym, lotniczym, bronią pancerną oraz łącznością. Sporo miejsca na łamach miesięcznika poświęcano także szkoleniu wojsk, w tym doskonaleniu kadry.
Przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego był płk Mieczysław Dąbrowski, Szef Departamentu V Ministerstwa Spraw Wojskowych. Redakcja była silnie związana z Oficerską Szkołą Inżynierii. Redaktor Naczelny był bowiem jednocześnie Komendantem tej uczelni, a w drukarni tej szkoły drukowano „Sapera i Inżyniera Wojskowego”. Mimo ciągłego borykania się z problemami finansowymi— w latach 1925—–1926 redakcja przygotowywała się do stworzenia nowego pisma dla wszystkich rodzajów służb.
„Przegląd Wojskowo-Techniczny”
Miesięcznik powstał w wyniku przekształcenia się w 1927 roku „Sapera i Inżyniera Wojskowego”. Z uwagi na szybki rozwój wojsk saperskich, łączności i broni pancernej, konieczne stało się utworzenie bardziej specjalistycznego czasopisma. Od tej pory był to wspólny organ wojsk technicznych.
Periodyk wydawany był przez Departament Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych „Przegląd” składał się z trzech odrębnych działów: „Saper”, „Łączność” i „Broń Pancerna”. Oprócz naczelnego redaktora powołano równocześnie trzech samodzielnych redaktorów wymienionych działów. Powołano także wspólny dla całego czasopisma Komitet Redakcyjny, w skład którego wchodzili przede wszystkim oficerowie tych trzech rodzajów służb35. Każdy z działów stanowił odrębną całość, zachował oddzielną, ciągłą numeracje stron i wyodrębniony spis treści. Redaktorami tych działów byli: „Sapera” –— kpt. Karol Kleczke, mjr dypl. Jerzy Levittoux, kpt. dypl. Leon Tyszyński i mjr Tadeusz Zaniewski.
W dziale Saper” poruszano m.in. takie problemy jak”: Organizacja; Wyszkolenie i wychowanie; Taktyka saperska (ogólna, fortyfikacyjna, przeprawy, komunikacja, niszczenia i zapory); Obrona przeciwpancerna; Zagadnienia specjalne i Różne. Od początku swego istnienia periodyk był właściwie trzema pismami, w jednym wolumenie, a komitet redakcyjny spełniał prawie wyłącznie funkcje administracyjne.
„Przegląd saperski”
Miesięcznik był kontynuacją działu „Saper” z „Przeglądu Wojskowo-Technicznego”. Pierwszy numer pisma ukazał się w styczniu 1938 roku. Ciągłość tę podkreślała zachowana przez redakcję numeracja, przyjęto bowiem, jako kolejny rok wydawania pisma rok dwunasty, licząc od daty powstania „Przeglądu Wojskowo-Technicznego.” tj. roku 1927. Układ i format zeszytu również pozostała bez zmian”. Wydawcą było— Dowództwo Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Problematyka poruszana na łamach czasopisma była bardzo rozległa, lecz ściśle związana z działalnością saperów. Poza artykułami przekrojowymi, w każdym numerze, wiele miejsca przeznaczano na przegląd publikacji zamieszczanych w zagranicznych periodykach saperskich. Ostatnie strony każdego zeszytu przeznaczano na sprawozdania i recenzje oraz bibliografię. W „Przeglądzie Saperskim” nie było w zasadzie wyodrębnionych działów tematycznych. Prace drukowano w kolejności ustalonej przez redakcję. Jednak w opracowanym w grudnia 1938 roku „Skorowidzu działowym” artykuły zgrupowano w następujące działy: Organizacja; Historia; Wyszkolenie i wychowanie; Regulaminy, Instrukcje i podręczniki; Taktyka saperów; Sprzęt, materiały i zaopatrzenie saperów; Różne. W celu promocji młodych talentów, redakcja ogłaszała konkursy na najlepsze prace poruszające problematykę saperską.
Można stwierdzić, że —– obok obowiązujących instrukcji i podręczników –— był „Przegląd Saperski” głównym „… źródłem informacji oraz polem wymiany doświadczeń dotyczących taktyki saperów, a zwłaszcza szkolenia żołnierzy i pododdziałów”.

Opracowano na podstawie: Zdzisław G. Kowalski, Fachowe czasopisma wojskowe w latach 1918–—1939