W 1737 r. francuski giser Pierre Fournier (1712-1786) ustalił na wzór miary krajowej stopę drukarską, podzieloną na dwa cale, cal na 12 linii, wreszcie linię na 6 punktów. Szerokość pism normowano według ilości punktów. W 1755 r. François-Ambroise Didot (1730–1804), sprawdził wymiary Fourniera i spostrzegł, że w rzeczywistości są one mniejsze, niż
być powinny. System Didota, (tzw. paryski, francuski), rozpowszechnił się szybko, zwłaszcza, że zgadza się z systemem metrycznym: 2660 punktów równa się metrowi, t, j, l cm = 26,6 punkta. Wysokość paryska słupka czcionki wynosi 62 2/3 punkta czyli około 23,56 mm. Niemiecka wysokość czcionek, zw. także „petersburską”, wynosi 66 3/4 punkta.

Kegel – szerokość czcionki
Słupek – wysokość czcionki

—
System Didota:

2p Nonplusultra
2.5p Pismo Mikroskopijne
3p Brylant (Brilant)
4p Diament
5p Perl (Perełka)
6p Nonparel
7p Kolonel (Mignon)
8p Petit
9p Borgis (Burgos, Bourgeois)
10p Garmond (Korpus)
11p Brewier
12p Cycero
14p Średnian (Mitel)
16p Tercja
20p Tekst (Dwugarmond)
24p Półkwadrat
28p Dwuśrednian (Dopelmitel, Dwumitel)
32p Dwutercja
36p Konkordans (Kanon)
48p Kwadrat
60p Misal
80p Sabon

Pod koniec XVIII w. stosowano następujące nazwy wielkości pisma:

Garmont
Scholastyka
Sub-Mytel
Mytel

Źródło: Wzory nowych pism drukarni Trynitarzy z roku 1782, druk ulotny ze zbiorów Biblioteki Czapskich w Krakowie.(via: teatrnn.pl)