15 Dywizja Piechoty w wojnie obronnej 1939

Tekst, który przygotowałem dla Wikipedii w 2006 r.

Wzmocnienie stanu osobowego dywizji nastąpiło w marcu 1939 w związku z zatrzymaniem po ćwiczeniach wiosennych roczników przeszkolonych. Etaty wojenne dywizja osiągnęła 24 sierpnia na drodze mobilizacji alarmowej (tzw. „kartkowej”). Dywizja wchodziła w skład Armii „Pomorze”, postanowiono jej zadania:
obrony przyczółka bydgoskiego od zachodu na odcinku Trzemiętowo (wyłącz.) – Nakło (włącz.)
utrzymania łączności z 9 DP
utrzymania łączności z 26 DP z Armii „Poznań”.
Tuż przed wybuchem wojny dywizja obsadziła umocnienia wału obronnego na zachód od Osowej Góry. 31 sierpnia dywizja zajmowała stosunkowo silnie umocniony (stanowiska km, przeszkody przeciwczołgowe, rowy ciągłe dla piechoty) odcinek frontu:
rejon styku z 9 DP – Trzemiętowo (wyłącz.)
przedpole – pozycja ryglowa – odcinek Trzemiętowo – Wojnowo
62 pp (bez baonu) wzmocniony batalionem ON „Bydgoszcz” i 15 pal (bez dyonu)
główna pozycja obronna między Brdą a Kanałem Bydgoskim – odcinek Tryszczyn – Kruszyn
61 pp wzmocniony baonem 62 pp, dwie baterie 15 pal
rejon styku z 26 DP – Nakło (włącz.)
III/59 pp, batalion ON „Nakło”, jedna bateria 15 pal
m.p. dowództwa dywizji – Bydgoszcz
odwód dowódcy dywizji – rejon Smukała
59 pp (bez baonu)
rejon ześrodkowania oddziałów rozpoznawczych – Mrocza
kawaleria dywizyjna, kompania kolarzy, zmot. kompania saperów, zmot. kompania piechoty (improwizowana – z 61 pp)
1-8 września
1 i 2 września dywizja obsadzająca przyczółek bydgoski skutecznie odpierała ataki niemieckiego III Korpusu Armijnego składającego z: 50 DP i brygady „Netze”. Jednocześnie jej pododdziały pozostające w Bydgoszczy, w tym batalion rezerwy 62 pp i 88. batalion wartowniczy, uczestniczyły w zaciętych walkach w mieście z niemieckimi dywersantami (tzw. „Krwawa Niedziela”). 3 września dywizja otrzymała rozkaz do wycofania się na linię Brdy i Kanału Bydgoskiego. Następnie wycofała się na Toruń. Tu była stale atakowana przez niemiecką 50 DP. 5 września wraz z 26 DP weszła w skład GO gen. Z. Przyjałkowskiego. Od 6 września miała cofać się do Inowrocławia i Kruszwicy, a następnie na Łanięta.
9-18 września
Dywizja wzięła udział w bitwie nad Bzurą, osłaniając od 11 września tyły polskiego zgrupowania od północy i zachodu. W nocy z 14 na 15 września 61 pp atakował pod Gąbinem w celu zlikwidowania niemieckiego przyczółku pod Płockiem. Jednakże w drodze na podstawy wyjściowe pododdziały pogubiły się i wyszły z lasu gąbińskiego nie jednocześnie, często na zbieżnych kierunkach. Nic więc dziwnego, że nie zdołały usunąć niemieckich ubezpieczeń, wymieszały się z nimi i utknęły na podejściach do Dobrzykowa. Wyprowadzony o świcie silny kontratak niemiecki odrzucił zdziesiątkowane kompanie 61 pp z powrotem na skraj lasu. Zamiar likwidacji przyczółka stał się całkowicie nierealny po rozkazie dowódcy Armii „Poznań” gen. Tadeusza Kutrzeby, wyłączającym 15 DP ze składu GO. Dywizja do końca 15 września pozostała na pozycjach obronnych, a wieczorem wyruszyła do wskazanego jej rejonu wyjściowego na wschód od Iłowa (Biała Góra-Budy Stare), gdzie miała być użyta do natarcia przez Bzurę. Wieczorem 16 i 17 września dywizja nacierała przez Bzurę celem utworzenia przyczółka – 62 pp przez Brochów atakował w kierunku na Wólkę Smolaną, a 61 pp walczył pod Konarami, ponosząc ogromne straty. Nie mogąc wywalczyć przyczółka, dywizja skierowała się na północ i zdążyła jeszcze pod osłoną 25 DP przeprawić się za Bzurę w Witkowicach.
19-22 września
19 września pod Palmirami resztki dywizji zebrały się bez ciężkiego sprzętu w liczbie ok. 1500 żołnierzy. Miały przedzierać się do Warszawy przez Mościska-Laski-Błota Leśne. W związku z tym przemaszerowały przez Laski i Wólkę Węglową. Jednak obrona niemiecka była tutaj wyjątkowo silna, natarcie utknęło i trzeba było szukać przejścia gdzie indziej. Po przegrupowaniu ruszono i dotarto bez przeszkód od Bielan i Wawrzyszewa.
23-28 września
Po osiągnięciu stolicy dywizja została odtworzona w ramach Armii „Warszawa” i przesunięta do odwodu. Stacjonowała w rejonie Cmentarza Powązkowskiego. Walczyła w obronie Warszawy do jej kapitulacji 28 września.