Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku wojska inżynieryjne przechodzi różne formy rozwojowe, a stabilizacja następuje w latach 1924-1928. Zaopatrzeniem w sprzęt i środki inżynieryjno-saperskie zajmował się Departament Inżynierii i Saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych.

W pierwszym okresie organizacyjnym: listopad 1918 – sierpień 1921 Polskie Siły Zbrojne miały ponad 30 samodzielnych batalionów saperów i kilkanaście specjalnych oraz 45 kompanii saperów kolejowych.

W maju 1920 roku następuje reorganizacja wojsk. Sprawy dowodzenia ześrodkowują się w rękach wiceministra spraw wojskowych. W marcu 1934 roku po reorganizacji utworzone zostają trzy brygady saperów.

W roku 1936 Sztab Główny powziął decyzję rozbudowy Sił Zbrojnych. Położono szczególny nacisk na unowocześnienie jednostek saperskich. Okres ostatnich trzech lat przed wybuchem wojny w 1939 r. cechowało tworzenie pododdziałów specjalnych, rozpoznawczych, minerskich, pontonowych. Reorganizacja rozbudowa jednostek inżynieryjnych zgodnie z planem miała odbywać się w latach 1939-1942, ale wybuch II wojny światowej zniszczył je.