W roku 1918 i na początku roku 1919 walczące na frontach jednostki często nie posiadały numeracji a ich podległość taktyczna była często tymczasowa. Podczas pierwszej reorganizacji Wojska Polskiego przyjęto następujący podział jednostek na Dywizje Piechoty (dwie brygady po dwa pułki):
- trzy dywizje piechoty nawiązujące do tradycji Legionowej (1, 2, 3 DP Leg.)
- sześć dywizji piechoty z pułków sformowanych w okręgach wojskowych (4, 5, 6, 7, 8, 9 DP)
- jedna dywizja piechoty na bazie 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego (10 DP)
- trzy dywizje piechoty z pułków „Błękitnej Armii” gen. Hallera (11, 12, 13 DP)
- cztery dywizje piechoty z pułków Armii Wielkopolskiej (14, 15, 16, 17 DP)
- jedna dywizja piechoty z nadwyżek mobilizacyjnych (18 DP)
- dwie dywizje piechoty z pułków litewsko-białoruskich (19, 20 DP)
- jedna dywizja górska z pułków strzelców podhalańskich (21 DP)
- jedna dywizja piechoty z pułków Armii Ochotniczej (22 DP)
W wyniku pokojowej reorganizacji Wojska Polskiego w październiku 1920 r. (rozwiązanie dywizji ochotniczej) i przejściu piechoty na etaty francuskie (dywizja trzypułkowa) zorganizowano:
- drugą dywizję górską z pułków strzelców podhalańskich (22 DP)
- osiem dywizji z „czwartych” pułków piechoty (23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30 DP)
W planach mobilizacyjnych na wypadek wojny z ZSRR (plan „W”) przewidywano utworzenie 7 DP Rez. Prawdopodobnie miały być ześrodkowane w rejonach: Grodno, Białystok, Siedlce, Chełm, Lwów, Borysław.
W sierpniu i wrześniu 1939 r. zorganizowano natomiast:
- 33 DP – z załogi twierdzy Osowiec
- 35 DP – na terenie Małopolski Wschodniej
- 36 DP – na terenie Kielecczyzny
- 38 DP – na terenie Wołynia i Polesia (KOP)
- 39 DP – na terenie Lubelszczyzny
- 41 DP – z jednostek KOP (?)
- 44 DP – w okolicach Łodzi
- 45 DP – na terenie Małopolski Zachodniej
- 50 DP – z załogi twierdzy Brześć
- 55 DP – na terenie Śląska (bataliony Obrony Narodowej)
- 60 DP – na terenie Polesia (ośrodki zapasowe)