Zarówno przedstawiciele delegacji Polski jak i Rumunii uczestniczący w konferencji pokojowej w Paryżu dążyli do utworzenia wspólnej granicy. Odseparowałoby to Czechosłowację i Węgierską Republikę Rad od wpływów sowieckich, a jednocześnie mogłoby stać się podstawą wspólnego frontu antybolszewickiego.

8 maja 1919 r. złożono Rumunii propozycję zajęcia części Galicji (po Delatyn) i nawiązania styczności z Polakami. Na oficjalną prośbę Józefa Piłsudskiego i za zgodą rządu rumuńskiego 24 V 1919 r. rumuńska 8 Dywizja Piechoty (Divizia 8 Infanterie) pod dowództwem gen. Iacoba Zadika rozpoczęła zajmowanie Pokucia. Już po trzech dniach został nawiązany kontakt z oddziałami polskimi w rejonie Kałusza i Ottynii.

Rumuńska okupacja Pokucia trwała do sierpnia 1919 r. a jej przebieg i zakończenie nie wpłynął w żadnym stopniu niekorzystnie na przyszłe stosunki polsko-rumuńskie.

Dzięki nawiązaniu kontaktów polsko-rumuńskich 17 czerwca 1919 r. uzyskano zgodę na opuszczenie Bukowiny i przejście do kraju 4 Dywizji Strzelców gen. Lucjana Żeligowskiego zatrzymanej przez sprzymierzonych w Rumunii z przyczynek politycznych.

Dywizja od 10 kwietnia 1919 r. stacjonowała początkowo w Besarabii (po przejściu z Odessy na drugą stronę Dniestru) a potem na Bukowinie (okolice Czerniowca).