Zdaje mi się, że w wywodach ppłka Kwaciszewskiego odegrało pewną rolę uczucie, zresztą bardzo chlubne: umiłowanie nazwy, którą jego broń ulubiona miała w czasie, gdy skutecznie używał jej w polu.

Podpisany miał okazję cieszyć się robotą nietylko „karabinów maszynowych”, lecz także „mitraljez” i „kartaczownic”. Uważa się przeto za mniej stronnego i sądzi, że nazwa „karabin maszynowy” jest nietylko „żywcem przetłumaczoną”, „niesprawną”, lecz także niezbyt ścisłą. Czyż bowiem, biorąc ściśle, karabin powtarzalny nie jest maszynowym, t.j. maszyną o budowie dowcipnej podobno i złożonej? A jeśli mówi się już „broń samoczynna”, czy nie byłoby konsekwentnie mówić o „karabinie samoczynnym”?

Pojęcie „maszynowości” i „samoczynności” jest oczywiście względnem i zmiennem. Istniało ono oddawna u nas, choć odnosiło się do narzędzi śmierci nieco mniej udoskonalonych, złożonych i sprawnych. Pojęcie to odnajdujemy w prześlicznej, szczeropolskiej i staropolskiej nazwie „samopał”.

Ośmielam się przeto naszym miłośnikom i znawcom broni samoczynnej zadać nieśmiałe pytanie: czyby tak nie wskrzesić nazwy: „samopały”?

Wydaje mi się ona tradycyjną, z duchem języka zgodną, w archaiźmie swym wesołą i kochaną, zrozumiałą odrazu dla każdego rekruta, sprawną doskonale harmonizującą z ogólniejszą nazwą „broni samoczynnej” i w równym stopniu ścisłą.

Nieporozumieniem podobno nie będzie, gdyż nie zachodzi obawa pomieszania samopału Hotchkissa ze staroświecką strzelbą, która do tej nazwy miała kiedyś pretensje.

Zamiast trzech niezbędnych wyrazów na określenie poszczególnych typów, mamy w takim razie dwa: „samopał ciężki”, „samopał lekki”, „samopał ręczny”. Uniknie się pomieszania „karabinu ręcznego” (maszynowego), z karabinem ręcznym (powtarzalnym). Jednostki nazywać się będzie krótko: „kompanja samopałów”, zamiast „kompanja karabinów maszynowych”.