Dowódca 1 batalionu saperów wielkopolskich (XV bsap), ppłk. Wojska Polskiego. Urodził się 8 stycznia 1889 r. w majątku Dorosiny (na Litwie), w rodzinie głównego leśniczego Eustachego i Zofii z Pawłowiczów. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Bobrujsku i Aleksiejewską Szkołę Wojenną. W armii rosyjskiej służył zawodowo od 1 IX 1910 r. Po ukończeniu szkoły wojskowej w Moskwie, 6 VIII 1912 r. został mianowany ppor. wojsk inżynieryjnych. Podczas I wojny światowej, od 1914 r. dowodził kompanią sztabową. 27 X 1915 r. został awansowany do stopnia porucznika. Od 28 VIII 1917 r. na własną prośbę przeniesiono go do 1 Korpusu Polskiego gen. J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie dowodził kompanią saperów w 1 pułku inżynieryjnym. Po rozwiązaniu korpusu przebywał w Warszawie i w listopadzie wstąpił do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia kpt (30 XI), został przydzielony do 1 Pułku Inżynieryjnego jako dowódca baonu. 13 I 1919 r. przybył do Poznania i objął (17 I) dowództwo 1 Baonu Saperów Wielkopolskich, by 23 kwietnia wyruszyć na front płd. Od 2 do 7 maja dowodził w zastępstwie frontem. Dekretem Komisariatu NRL nr 55 poz. 52 (z 23 V 1919 r.) awansowano go do stopnia mjr., a dekretem nr 134 (z 6 VI) do stopnia ppłk. (ze starszeństwem od 1 II 1919). 7 lipca wyznaczony został zastępcą dowódcy garnizonu. Zorganizował kurs saperski dla żołnierzy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Po przemianowaniu baonu na 15 Baon Saperów Wielkopolskich, 12 III 1920 r. wyruszył na front litewsko-białoruski. W działaniach wojennych min. dowodził grupą forteczną. 25 IV 1921 r. został awansowany do stopnia płk., a już 18 kwietnia objął dowództwo 8 Pułku Saperów, którym dowodził do 1927 r.

Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi (MP25/5, DP25/9).
Związek małżeński zawarł z Haliną Wojciechowską.

W 1930 r. (lub w końcu 1929 r.) wyrokiem sądu skazany na 4 miesiące więzienia, zwolnienie ze służby i pozbawienie stopnia oficerskiego.
[b11d-p1/123-126]

Zmarł prawdopodobnie 28.09.1936.