62. Pułk Piechoty
62 pułk piechoty przemianowano w dniu 7 stycznia 1920 roku z 8. pułku strzelców wielkopolskich, zorganizowanego na froncie wielkopolskim w okresie od marca do czerwca 1919 roku z batalionów: pleszewskiego, środzkiego i żołnierzy batalionu zapasowego 12. pułku strzelców wielkopolskich. Batalion pleszewski zapoczątkowany jedną kompanią już 10 listopada 1918 roku i środzki sformowały się pod koniec grudnia 1918 roku z wielkopolskich kompanij powstańczych wywodzących się z Pleszewa, Środy, a także z innych miejscowości, położonych na wschód i południowy wschód od Poznania. Natomiast oddziały 12. pułku strzelców wielkopolskich pochodziły głównie z okolic Jarocina i Krotoszyna. Jednostki powstańcze składały się z ochotników: Polaków z byłej armii niemieckiej, członków polsko-niemieckich kompanij bezpieczeństwa, Sokołów i z nowozaciężnych.
Bataliony powstańcze biorą chlubny udział w oswobodzeniu Wielkopolski spod jarzma pruskiego. Już w dniu 27 grudnia 1918 roku przyczyniają się do uwolnienia Poznania, zasługując się szczególnie w rozbrojeniu niemieckich transportów posiłkowych. Odnoszą duży sukces dnia 12 stycznia 1919 roku w przeciwnatarciu na Kobylą Górę. Między 14 a 24 stycznia powstańcy bronią uparcie Rynarzewa i nie oddają swych stanowisk, mimo ciągłych i gwałtownych nieprzyjacielskich natarć. Pod Kcynią przeprowadzają w czasie od 25 stycznia do 18 kwietnia 1919 roku
szereg działąń obronnych i zaczepnych, wyróżniając się zwycięskim natarciem w okolicach Szubina, gdzie zdobyto 4 działa. Po przesunięciu na odcinek Budzynia, stoczono do maja 1919 roku szereg mniejszych potyczek. Do końca 1919 roku oddziały Pułku przebywają na pozycji oraz uzupełniają swe wyszkolenie. W drugiej połowie stycznia 1920 roku 62. pułk piechoty wziął udział w obejmowaniu Pomorza, przyznanego Polsce na mocy traktatu wersalskiego.
W początkach marca 1920 roku Pułk został skierowany w składzie XXX brygady 15. dywizji piechoty na front przeciw rosyjski do obszaru Brody-Krasne-Złoczów, skąd wkrótce przeszedł w okolice Sławuty, Szepetówki i nad rzekę Słucz. W końcu kwietnia Wielki Marszałek podjął ofensywę na Ukrainie, której celem było rozbicie koncentrujących się tam wojsk rosyjskich i oparcie linii frontu o rzekę Dniepr. W działaniach tych zwanych wyprawą kijowską wziął udział 62. pułk piechoty odznaczając się w dniu 26 kwietnia bohaterską postawą i miażdżącym impetem w okolicach Berdyczowa, gdzie wielokrotnie złamał opór Rosjan, wziął szereg zawzięcie
bronionych miejscowości, a po krwawej walce zdobył dworzec kolejowy w Berdyczowie. W ręce 62. Pułku wpadło wiele broni i materiału. Datę tego boju Pułk obrał później na dzień święta pułkowego. Nazajutrz oraz 28 kwietnia 1920 roku Pułk stoczył zacięty bój w obszarze Koziatyn-Pikowce, nacierając pod silnym ogniem przeciwnika i odpierając jego przeciwnatarcia. Pod Kijowem wziął udział w sforsowaniu Dniepru i zabezpieczeniu przedmościa.
W połowie maja Rosjanie chcąc odciążyć położenie swych wojsk na Ukrainie, przeszli do działań zaczepnych na froncie litewsko-białoruskim, zmuszając oddziały polskie do odwrotu w ogólnym kierunku na Mołodeczno. W związku z tym 15. dywizja piechoty została przerzucona do obszaru Mińska wchodząc w skład 4. armii. Dnia 30 maja 62. pułk piechoty uczestnicząc w polskich przeciwdziałaniach walczy pod Okołowem, w pościgu za Rosjanami dochodzi do rzeki Berezyny, a po przekroczeniu jej napotkawszy na silny napór nieprzyjaciela broni nieustępliwie swych stanowisk na wschodnim brzegu rzeki. Lipcowa ofensywa rosyjska zastała 62. pułk piechoty na pozycjach nad rzeką Berezyna w okolicy Uborki. W dniu 7 lipca rozpoczyna Pułk odwrót a nazajutrz przeciwnacierając pod Bancerowszczyzną nad Świsłoczą ratuje przed ścigającym nieprzyjacielem tabory 2. dywizji piechoty Legionów, skupione na jedynym moście. W dalszym marszu Pułk znajdując się w straży tylnej dywizji przebywa ogarniętą pożarem puszczę Nalibocką. W Nowogródku dołącza do Pułku III batalion, który odcięty cofał się dotychczas oddzielnie staczając po drodze krwawe walki. Pod Wołkowyskiem Pułk odrzuca usiłującego otoczyć go nieprzyjaciela zdobywając 4 karabiny maszynowe i 180 jeńców. Bijąc się następnie w obronte linii Bugu między 1 a 5 sierpnia w okolicy Platerowa i Sarnaków przy torze kolejowym Kleszczele—Siedlce. Pułk odznacza się uporem i męstwem znosząc w brawurowych przeciwuderzeniach nieprzyjacielską brygadę piechoty, spychając ją do rzeki i bagien. Ostatnie boje odwrotowe Pułk stacza nad rzeką Liwiec, skąd w związku z przegrupowaniem wojsk polskich do bitwy warszawskiej odchodzi na przedmieście Warszawy, gdzie zajmuje pozycje od wsi Jarosław do wsi Emowa. Udział 62. pułku w bitwie warszawskiej wyraził się poza obroną otrzymanego odcinka, w dniach 17 i 18 sierpnia 1920 roku walką o wieś i dwór Glinianka na południowy zachód od Mińska Mazowieckiego. Tutaj Pułk dwukrotnie otaczany i ze wsi wypierany bije się mężnie i zwycięsko szturmuje na bagnety. W pościgu za nieprzyjacielem w dniu 21 sierpnia zdobywa Zambrów i rozbija doszczętnie cofające się rosyjskie kolumny. Pościg za nieprzyjacielem Pułk ukończył nad granicą niemiecką pod Kolnem. Maszerując następnie przez Białowieską Puszczę, Pułk stoczył w czasie od 17 do 21 września 1920 roku szereg zwycięskich bojów pod Świsłoczą. W pięć dni później wyróżnił się zaszczytnie w bitwie o Wołkowysk, odbijając zaciekłe szturmy przeciwnika, wspierając z poświęceniem oddziały sąsiednie i dopomagając wreszcie do definitywnego zajęcia miasta. Ostatni, znaczny bój Pułku – to skuteczne przeciwnatarcie, wykonane w dniu 12 października 1920 roku w obszarze Mińska Litewskiego – pod Wiertnikami.
Na wojnie Pułkiem kolejno dowodzili: od powstania pierwszych zawiązków w listopadzie 1918 roku do 31 czerwca 1919 roku porucznik Ludwik Bociański; od 1 lipca do 23 października 1919 roku kapitan Mieczysław Paluch; od 24 października 1919 roku do 12 stycznia 1920 roku kapitan Jan Namysł; od 12 stycznia do 4 czerwca 1920 roku pułkownik Władysław Miszałowski; od 5 czerwca do 16 czerwca 1920 roku pułkownik Bronisław Korczyc i od 17 czerwca 1920 roku do zakończenia działań wojennych pułkownik Władysław Grabowski.
62. pułk piechoty wziął ogółem 3000 jeńców, 28 dział około 200 karabinów maszynowych. Na polu chwały padło zabitych 2 oficerów i 141 szeregowych. Na piersiach najdzielniejszych żołnierzy Pułku zabłysło 24 krzyżów orderu wojennego Virtuti Militari klasy V i 327 Krzyżów Walecznych. Najwyższym świadectwem wartości bojowej Pułku jest przegląd jednego z batalionów przez Naczelnego Wodza Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego w dniu 30 września 1920 roku po bitwie pod Wołkowyskiem i jego podziękowanie za świetny stan batalionu.
Sztandar pułkowy ufundowany przez społeczeństwo Bydgoszczy i okolicy, nosi nazwy miejsc i daty głównych bojów, oraz herby miast. Bydgoszczy i Zambrowa. Wręczony on został Pułkowi uroczyście przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego dnia 14 sierpnia 1924 roku w Bydgoszczy.
cyt.: „Księga Chwały Piechoty”