W roku 1918 i na początku roku 1919 walczące na frontach jednostki często nie posiadały numeracji a ich podległość taktyczna była często tymczasowa. Podczas pierwszej reorganizacji Wojska Polskiego przyjęto następujący podział jednostek na Dywizje Piechoty (dwie brygady po dwa pułki):
Bez kategorii
Szefowie Sztabu WP (1918-1939)
Garnizon wojskowy w Sarnach
Sarny – miasto powiatowe w województwie wołyńskim (do 1930 r. w województwie poleskim). Na początku XX wieku była to jeszcze wieś (286 dymów, 2000 mieszkańców), jednak skrzyżowanie dwóch linii kolejowych: Kowel – Budki Snowidowickie (granica z ZSRR) – Olewsk i Równe – Wilno spowodowały rozwój osady.
Mapa Sarn i okolic (plik 675 KB)
W 1929 r. miasto liczyło już 6000 mieszkańców. Na całość ośrodka miejskiego składały się: wsie Sarny i Dorotycze oraz właściwe miasto, które powstało po wschodniej stronie węzła kolejowego. Continue reading
Saperzy
Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku wojska inżynieryjne przechodzi różne formy rozwojowe, a stabilizacja następuje w latach 1924-1928. Zaopatrzeniem w sprzęt i środki inżynieryjno-saperskie zajmował się Departament Inżynierii i Saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych.
W pierwszym okresie organizacyjnym: listopad 1918 – sierpień 1921 Polskie Siły Zbrojne miały ponad 30 samodzielnych batalionów saperów i kilkanaście specjalnych oraz 45 kompanii saperów kolejowych.
W maju 1920 roku następuje reorganizacja wojsk. Sprawy dowodzenia ześrodkowują się w rękach wiceministra spraw wojskowych. W marcu 1934 roku po reorganizacji utworzone zostają trzy brygady saperów.
W roku 1936 Sztab Główny powziął decyzję rozbudowy Sił Zbrojnych. Położono szczególny nacisk na unowocześnienie jednostek saperskich. Okres ostatnich trzech lat przed wybuchem wojny w 1939 r. cechowało tworzenie pododdziałów specjalnych, rozpoznawczych, minerskich, pontonowych. Reorganizacja rozbudowa jednostek inżynieryjnych zgodnie z planem miała odbywać się w latach 1939-1942, ale wybuch II wojny światowej zniszczył je.
Zrzuty dla powstańców warszawskich
Zrzuty dla walczącej Warszawy wykonywały załogi z lotnisk w Bari i Brindisi (południowe Włochy)
Continue reading
Garnizon Bydgoszcz – budynki
Ordre de Bataille armii litewskiej
Po reorganizacji wojska w połowie grudnia 1919 r. armia litewska liczyła około 30 tys. żołnierzy. Organizacja armii litewskiej na początku 1920 r. przedstawiała się następująco:
Ordre de Bataille armii łotewskiej
Armia łotewska w końcu 1919 r. liczyła 70 tys. żołnierzy i posiadała 54 działa, 271 ckm i 321 rkm. Naczelnym Dowódcą armii łotewskiej w 1920 r. był Karlis Ulmanis, zaś Szefem Sztabu Generalnego był generał Petris Radzinš. Organizacja armii łotewskiej przedstawiała się następująco:
K.S.U.S.
K.S.U.S. czyli Komitet ds. Uzbrojenia i Sprzętu (KSUS) odgrywał ważną rolę w kształtowaniu profilu produkcyjnego polskiego przemysłu zbrojeniowego.
Powstał 30 listopada 1926 r.
Pierwszemu składowi KSUS przewodniczył gen. dyw. Ludwik Skierski, a członkami zostali: gen. Jan Romer, gen. Józef Rybak, gen. Edward Rydz-Śmigły, gen. Jan Thullie, gen. Tadeusz Jastrzębski i płk Władysław Pieniążek. Na początku lat 30. przyjęto zasadę, że stałymi członkami KSUS-u byli: szef Sztabu Głównego, I i II wiceminister spraw wojskowych oraz kilku starszych generałów. Doraźnie powoływano generałów i starszych oficerów specjalistów w analizowanej kwestii. W połowie lat 30. powołano stałe stanowisko sekretarza KSUS-u.
Aleksander Litwinowicz, Przemysł wojenny w 20-leciu międzywojennym, Niepodległość 1958, t. VI
Jan Gołębiowski, Przemysł zbrojeniowy II RP 1918-1939, Pionki 1933
Kiedy na emeryturę…?
Kiedy na emeryturę miał przejść oficer II Rzeczpospolitej.
Ustawa z 1922 r. (o prawach i obowiązkach oficerów WP) wyznaczyła dość wysokie granice emerytalne. Z biegiem lat były one obniżane:
stopień | 1922 | 1926 | 1935
major | 53 | 46 | 48
ppłk | 55 | 48 | 50
płk | 57 | 50 | 52
gen. bryg. | 59 | 52 | 58
gen. dyw. | 61 | 54 | 60
gen. br. | 61 |
Do roku 1950 z wojska odeszliby wszyscy oficerowie o prowieniencji legionowej poniżej stopnia generała brygady.
Wojna na Pacyfiku
Po klęsce Francji (czerwiec 1940) Japonia uzyskała kontrolę nad Indochinami (drogą porozumienia z rządem Vichy dotyczącego „współudziału w obronie” tego kraju) oraz umocniła swe wpływy w Syjamie. Tym samym mogła sprawować kontrolę nad M. Południowochińskim a także zdobyła dogodną podstawę wyjściową dla dalszych podbojów na tym obszarze. Jednocześnie w Japonii prowadzono intensywne przygotowania do działań na dużą skalę, zmierzające do uzyskania istotnej przewagi w siłach i środkach nad przyszłymi przeciwnikami. Continue reading