P. S. 10-50 z 22 VII 1930 r. „Organizacja – Piechota na stopie pokojowej”.

Piechota składa się na stopie pokojowej z:
1) pułków piechoty (strzelców podhalańskich),
2) baonów strzelców,
3) baonów manewrowych,
4) pułków czołgów, oraz
5) szkół piechoty.

W walce Polski z bolszewikami Dubno ma piękną kartę. W forcie Zahorce stacjonował major Matczyński z bataljonem piechoty i dwoma armatami w chwili, gdy armja konna Budionnego przerwała front polski i gwałtownym ruchem posuwała się w głąb kraju. Dopiero za Dubnem napotkała ona niespodziewany opór małego fortu. Próżno bolszewicy przypuszczali szturm po szturmie, bohaterski major wytrzymał napór od 7 do 13 lipca, aż grupa generała Krajowskiego nadciągnęła ze wschodu i uwolniła oblężonych. W ciągu tygodnia fort Zahorce był ośrodkiem walk 18 dywizji o Dubno. Wreszcie dywizja musiała się cofnąć z nadzieją powrotu nazajutrz. Pozostawiła więc w forcie załogę pod dowództwem maj. Matczyńskiego. Plany te nie ziściły się. Napierana ze wszech stron, dywizja odchodziła coraz dalej wzdłuż linji kolejowej z Dubna do Lwowa. Gdy zatrzymano się w Radziwiłłowie, jasnem się stało, że powrót pod Dubno jest niemożliwy. W sztabie dywizji rozmyślano właśnie nad tragicznym losem fortu Zahorce, kiedy drzwi otworzyły się i stanął w nich maj. Matczyński. Radość była wielka. Okazało się, że zaraz po odejściu dywizji rozpoczęli bolszewicy natarcie na fort. Otoczono go ze wszystkich stron i przez 5 godzin prażono ogniem huraganowym. Załoga nie mogła odpowiadać, gdyż nie miała ani jednego działa. O zmroku nieprzyjaciel przypuścił szturm; został on odparty. Natychmiast jednak ponowiono atak i wtargnięto do fortu. Kilkudziesięciu ludzi z maj. Matczyńskim na czele, dobrze obeznanych z terenem, zdołało w ciemnościach ześlizgnąć się po stokach fortu i ujść niewoli. Przedarli się oni między następującemi siłami i patrolami bolszewickiemi aż do Radziwiłłowa. Miasto dla upamiętnienia tej ostatniej bohaterskiej obrony Dubna nazwało jedną z ulic imieniem Majora Matczyńskiego.

Tygodnik Ilustrowany, R. 66, nr 36, s. 720 (5 września 1925 r.)

W ślad za tut. rozkazem M. S. Wojsk. 1. 1200/Z z dn. 10 grudnia 1919 r. i w uzupełnieniu par. 1 (ad 2) tegoż rozkazu Wielkopolskie Pułki Piechoty, Jazdy i Artylerji, zatrzymują w przyszłości, po otrzymaniu nowej numeracji, w nawiasach dotychczasowe swe nazwy i numery. Continue reading →